2004 Giro di Lombardia’nın son tırmanışında CSC’den Ivan Basso atağını yaptığında, Saeco takımının 240km boyunca yaptığı çalışma boşa gitmiş gibi görünüyordu. Giro d’Italia’da dört etap ve genel klasmanı kazanmasının ardından beş ay sonra 23 yaşındaki Saeco bisikletçisi DamianoCunego, ilk Monument zaferi için bitime 15km kala, inişte lider gruptan ayrılarak atağını gerçekleştirdi. “Küçük Prens”in liderliği ele geçirmesiyle kısa sürede atak başarıya ulaşmıştı. Fakat Basso, Rabobank’taki Michael Boogerd ile genç İtalyan’ın peşine düştü ve son tırmanışa gelmeden üçlü birleşti.
Basso ve iş birlikçisinin tekerine tutunmaya çalışan Cunego’nun umutları azalıyordu. Ardından son tırmanışta Basso, Boogerd ve T-Mobile’den Cadel Evans’ı peşine takarak sert bir atak gerçekleştirdi ve lider grubu ikiye böldü.
Cunego? Ufak İtalyan gözden kayboluyordu. Lider grup inişle Como’ya ulaştığında kazananın kim olacağının üçlü sprint finişiyle belirleneceği zannediliyordu.
Ancak bebek yüzünün tersine Cunego, yol yukarı doğru dikleşmişken son bir atak daha gerçekleştirdi. Tırmanışın zirvesi yaklaşırken öndeki üçlü Cunego’nun görüş alanına girdi. Dört kilometre kala artık üç bisikletçiden oluşan lider grup dört kişiydi.
Bitiş çizgisinden ilk sırada geçmeden önce Basso’nun tekerinde sabırla bekleyip sprintini açan Cunego, son birkaç kilometreyi taktiksel açıdan kusursuz koşmuştu. Son 15 kilometrede Cunego atak yaptı, yakalandı, kendine yapılan atağı kovaladı ve rakiplerini sprintte mağlup etti.
“Mamma Mia – Cunego ne yaptı öyle?” La Gazzetta dello Sport’un tepkisi bu şekildeydi. “Belki bir Merckx değil ancak size “henüz değil” diye düşündürebilir” sonucuna varıyordu gazete.
“Harika bir sezona yaraşır bir son” diyordu Cunego. “Herkese teşekkür etmeliyim: Takıma ve tüm gün benim için çalışan takım arkadaşlarıma. Ayrıca kazanabileceğime inandığım için kendime de teşekkür etmeliyim.”
İsim sponsorluğundaki dokuz yılın ardından Saeco, ilk anıtsal klasik zaferini elde etmişti, ayrıca bu sonuncu da olacaktı.
Cipollini’yle geçen yıllar
Mercatone-Uno takımıyla ortak sponsorluktan bir yıl sonra Saeco, 1996 yılında isim sponsorluğuna girişti. Su getirmez şekilde o dönem Saeco takımının en prestijli ismi, Aslan Kral, Süper Mario lakaplı Mario Cipollini’ydi. 1989’da profesyonel olan Cipollini düz etapların uzmanıydı – hatta kendine göre dünyanın en hızlı adamıydı.
Son 15 kilometre içinde Cunego atak yaptı, yakalandı, kendine yapılan atağı kovaladı ve rakiplerini sprintte mağlup etti
1997’de puan mayosunu kazanan Cipollini (kariyeri boyunca 42 Giro etabı ve üç puan mayosu kazandı), 1996 ve 2001 yılları arasında Saeco renkleriyle toplam 22 Giro etabı kazandı.
Dağlara gelindiğinde Paris’e ulaşamadan abandone olmasına karşın, 12 Tour etap zaferiyle Cipollini Fransa Turu’nda da bir güçtü.
1997’de sarı bir kask, sarı eldivenler ve sarı mayoyla Cipollini dört gün boyunca sarı mayoyu taşıdı. Görünümü tamamlamak için ise Cannondale, İtalyan sprintere sarı bir bisiklet verdi. Bu tür bir uygulama şimdi yaygın olsa da o dönem sınırları zorlamak anlamına geliyordu – özellikle de Cannondale’in köklerine selam çakan Amerikan bayrağı formunda bir mayo giydiği için ceza aldıkları göz önüne alındığında.
Tabii ki Saeco ve Cipollini için yaratılan ilgi herhangi bir maddi cezadan çok daha cazipti. İki yıl sonra üst üste dört etap kazandığında Cipollini, Julius Caesar’ın doğum gününü toga giyerek ve başında bir taçla imza alanına gelerek kutladı. Ayrıca Saeco ile birlikte pek de beğenilmeyen “derisiz” mayoyu da giydi.
2017’de Cyclist’e verdiği demeçte, “Start çizgisinde bisikletini, ne kadar hafif olduğunu göstermek için helyum balonlarıyla havaya kaldırdık” diyordu Cannondale’in Britanya distribütörü Clive Gosling. “Sürekli olarak UCI tarafından para cezasına çarptırıldığımız söylentileri çıkıyordu, ancak bu gerçeği yansıtmıyordu. Harika bir tiyatroydu ve tam olarak onların da istedikleri buydu. Çılgınca ama harika zamanlardı.”
Genç Damiano Cunego kendi takım lideri ve son şampiyon Gilberto Simoni’ye karşı geliyordu
Çılgınlıklarına karşın Saeco ciddi bir performans takımıydı. 1996’da Cipollini İtalya ulusal şampiyonu oldu ve 1996 ile 1997’de takım, arka arkaya Tirreno-Adriatico’da genel klasman unvanını Francesco Casagrande ve Roberto Petito’yla korudu.
Takımın ilk büyük zaferi 1997 Giro’da geldi. Cipollini sprint etaplarını temizledikten sonra Ivan Gotti dağlarda maharetini gösterdi. Cervinia etabını kazanarak pembe mayoyu giyen Gotti, 40km’lik zamana karşı ve sekiz tırmanış barındıran Dolomitleri atlatarak, son haftaya kadar liderliğini korumayı başardı. Gotti zaferini ise üçüncü hafta, bitime bir gün kala Mortirolo’da Rus Pavel Tonkov’u silkeleyerek güvence altına aldı.
Kırmızı beyazlı takım Gilberto Simoni ile 2003 ve Damiano Cunego ile 2004’te olmak üzere iki Giro şampiyonluğu daha yaşadı. Bu yıllar bisiklet döneminde polis baskınları ve tutuklamalar çağıydı. Bisiklet yazarı Herbie Sykes, Maglia Rosa adlı kitabında bisiklet sporunu vuran o zamanları, “doping tsunamisi” olarak adlandırıyordu. Sykes devam ediyor. “2004 Giro, yeni kuşağın ilk sahne alışıydı. Genç Cunego kendi takım lideri ve son şampiyon Simoni’ye karşı geliyordu. Yaroslav Popovych liderliği üç gün üst üste elinde tutarak eşitliği bozmadan önce ikili pembe mayoyu yaklaşık iki hafta boyunca takas etti. Ardından Dolomitler’de Cunego liderlik mayosunu üzerinden çıkarmamak üzere sırtına geçirdi.”
İki Saeco yarışçısı arasındaki negatif hava kamuoyuna da yansımıştı. Cunego akşam yemeklerine Simoni masadan kalktıktan sonra indiğini söylüyordu. Bu, Saeco 2004 yılının sonunda üst düzey bisiklet sponsorluğundan vazgeçmeden önce yaşanan son bir tiyatro ve dramaydı.
Bu mayo, Paul Van Bommel’in Belçika, Boom’daki Bisiklet Deneyim Merkezi’nde sergilenen hatıra koleksiyonunun bir parçasıdır. Fazlası için deschorre.be/develodroom.html.
E-Posta bültenimize abone olun, en son haber ve röpörtajlardan ilk sizin haberiniz olsun!
